Samotność protogwiazdy (wiersz)

Jest to troska w najwyższym wydaniu.
Potworności zawsze budzą fascynacje.
Życzę udanych kontekstów
i treści wyciągniętych z wątroby rekina.

Zadam sobie trud człowieka
w formie surowej, zarazem relaksacyjnej.
Nudzą mnie wymuskane wieże kościelne
figury eteryczne w neogotyckich skupiskach.

Człowiek samotny we wszechświecie
tkwi w nicości i absurdzie.
Rekombinacja genetyczna
każdy ma swój interes do spełnienia.

Nie pstryknięcie palcami
< Oto niech powstanie człowiek >
Często tracimy głowę
gdy nie ma kto
nami się opiekować.

- Przyjdź królestwo twoje
Lepiej nie przychodź
- Stary!
Straciłeś kontrolę.

Po co tyle hałasu o pasterza.

Zatem epistemologia jest zbyteczna.
Kolejne plany budowy wieży Babel
odłożone ad acta.