W stronę nieba (wiersz)

To była mała stacyjka z drewnianym daszkiem
przy wejściu, jaskółki przycinały nad nią przestrzeń, 
rosnącą z sapaniem nadjeżdżającego pociągu.

Zaraz za nią otwierał się bór z drogą pokrytą 
białymi obłokami pyłu, przez który z trudem
przebijały się głosy znużonych latem ptaków.

Jeszcze kilka zakrętów i stawaliśmy
przed wielką lśniącą płaszczyzną wody,
wiatr płynął po niej fugami Bacha 

z czerwonym kontrapunktem dachu leśniczówki. 
Niebo zamieniało się w otchłań miękkich 
nocy, smaku ognia i spełnionych pragnień. 

Żagiel łódki głębokim oddechem obiecywał 
budzenie dnia gwiazdami, wyskakującymi
spod kopyt brodzącego o poranku łosia. 

Kiedy spoglądam w stronę stacyjki,  
znów słyszę sapanie jadącego pociągu

i staje się, jakbyśmy byli.