Tekst spod maseczki (wiersz)

Codziennie słyszę to samo:
to nam dali a to dadzą. Pan coś dał
a na dodatek kota w worku.
Nie jestem Marysią sierotką,
zawsze trzymam głowę wysoko.
Więc pytam czy poprawicie mi życie
za życia?

Ile razy łkałam w ślepej uliczce,
czekałam, aż ktoś podejdzie
i pomoże znaleźć jakieś wyjście.
Bardziej zajmują się powietrzem.
Pociągają za tasiemki zamiast
zerwać sznury powiązań.
Nie jestem ślepa, nikt nie zamydli
mi oczu propagandą.

Co z tego, że domy stają się barwne.
Ich cena niedostępna przeciętnemu,
jak centra aktywności, 
dla seniora liczącego marne złotówki.
Nie jestem zawstydzona swoją szczerością,
przecież nie zdejmuję majtek
i chodzę wciąż w tych samych butach.
Stare życie jest diabła warte.

Z ekranu gapi się polityk.
W tv-enie jakaś partia groźnie pomrukuje.
A moje oczy wypełniają się prochem,   
umysł, kurzem złości.
Szczerze?
W nosie mam wszystkie partie.

Starzy przytakują dzieciom,
niby gęby niewyparzone, a dają się
prowadzić na smyczy i pić strach.
Masoni w elitach władzy!
O co chodzi? - zachodzą w głowę.
A przecież wiedzą skąd wiatr wieje.
Gorzej być nie może.

Odporność słabnie wraz z wiekiem
więc to my - ofiary 
najliczniejsi na ołtarzu w pandemii
bez ostatniego słowa na łez otarcie
chyba że Pan Bóg modlitw wysłucha