Przebudzenie (wiersz)

Kiedy pyta dlaczego jesteś cicha

nie wie, że wykrzyczałaś już wszystkich kochanków

i opierając piersi o parapet tylko wierzchołki drzew

słyszą równomierne uderzenia napiętej skóry bębnów

- będziemy się dotykać jak wtedy latem

usiadła na jego dłoni a on

co osiemdziesiąt sekund wzbudzał ruch wskazówek

czuł jak tysiące sprężyn rozwija zakończenia

- wybacz, że zostawiłem cię rankiem

Kiedy pyta czy pamiętasz, czy zgodzisz się na kolejne

spotkanie, twoja zastygła lawa uchodzi do oka wulkanu

rozpala od środka kamienie szlifowane

z precyzją doskonałego złotnika

- chciałbym, żeby to było coś więcej, niż tylko

Pytasz siebie na ile wystarczy ci wiary

czy chcesz aby znów jego gładka skóra

ocierała się o twoje zadbane dłonie, o twoje ostre

jak brzytwa gardło, które nie potrafi odmówić sobie

następnej kolacji