Rzeczy osobiste (wiersz)

- Marta

Właśnie zdałam sobie sprawę, że rozgniotła

niedojrzałe skorupki, widzisz jak

orzechy tego lata, jeszcze zielone trzymają się

uporczywie gałęzi

beżowe owce zastygły jak woskowe figury

na wzniesieniu pokrytym miękką trawą

ich czarne wykończenia przypominają nieme maski

dla was spowiada się z obcych grzechów

zbiera zakrwawione prześcieradła po wczorajszej nocy

nadchodzi dzień

przebaczenia

kto dzisiaj podleje popłuczynami kwiaty

muszą zakwitnąć, ponownie rozpocznie się

zabawa

wiem, naderwane uszy i zimna kąpiel

wzmaga jej apetyt, ułatwia przyznanie do winy

naszej winy, namiętnych ciał małych dzieci

te skargi, skomlenie i prośby i szklane twarze

od modlitw o zbawienie kurczą się palce

zamknij oczy Marto

Zaśnij i zapomnij o swoim ojcu, o jego węglach

jak wszach które wędrują w tunelu kopalni

Ja Bernadetta odbieram wasze porody, niemowlęta

przekupione kolejnymi wizytami kochanków

Ja boromeuszka wewnętrznej rewolucji improwizowanej

na kształt różowych genitaliów

Widziałam dzisiaj na drodze jelenia, dumny spoglądał

na mnie, jego potomstwo ssie mleko zdrowej matki

człowiek o wyglądzie kobiety, kobieta o wyglądzie

esesmańskiej kurwy pokaże wam że ciało jest

jak pasiaste szmaty

Rzeczy osobiste - Karolina Sulej