Autokorekta wolnych rodników

aniele boży stróżu mój, ty zawsze przy mnie stój

stoi tak już pięćdziesiąt dwa lata, podziwiam go

że jeszcze nie kopnął mnie w dupę

wiolonczelista życia, dotyka napięte struny

ilekroć jesteś milimetr od spadającej lawiny błota

dostajesz rurkę, rureczkę z dopływem powietrza

aniele boży jesteś mój, jak wszystkie samobójstwa

zdrady i odstępstwa, jak modlitwy w ogrodzie

kiedy tylko chory jesion udawał, że słyszy

zrób tiramisu, krzyczały włoskie kobiety

zapatrzone w dojrzałe owoce kaki, w krzewy

rozmarynu i otwarte drzwi spiżarni, dokładały

drewna do pieca, jakby to mogło powstrzymać ich

mężów przed ściąganiem spodni na każdym zakręcie

bije dzwon we Frankfurcie
przywołuje niedzielne zbawienia poranka, on
jeszcze śpi, zapomniał wczorajsze grzechy i leniwie otwiera oczy

stawiasz gołe stopy na obcej trawie, chłoną
resztki złudzeń zaspanych owadów

listopadowe smugi chmur zabarwione zawstydzonym
słońcem, głaszczą piórami zagubione pszczoły

obudź się kochanie w Polsce
przyszedł kot i ociera sierść o nasze kostki
a gołąb patrzy, siedzi na parapecie okna, głodny jak my
kiedy nie znamy jutra, powietrze
otacza czoło chłodną drgawką, spadł drobny deszcz

na opuszczone powieki, powiedz dlaczego
jesienią nie mogę zasnąć
dlaczego sny biegają po suficie, rozjuszony
drewniany parkiet zakwitł puścił pędy na ściany
widzisz mnie
prawie nagą, rozpuszczoną
w pierwszym kubku brazylijskiej kawy

pij jeszcze jestem gorąca, jeszcze cukier

pachnie wyciśniętą trzciną zbieraną przez

stare kobiety w nowej gwinei

ale kto by o nich pamiętał