jesień królewska (wiersz)

opadły żółte liście na stoliku stare koperty 

chorzy na schizofrenię spacerują lasem  

bez emocji patrzą na świat urojonych myśli 

babie lato cichy wiatr porusza suche liście 

W głuszy leśna filharmonia ptaków 

na pytania brakuje odpowiedzi  

smutno jesienią na języku z tabletką  

potrzeba zajrzeć do apteczki  

białe kitle pielęgniarek pośród  

trosk i spraw w wyczekiwaniu na remisję  

historie są prawdziwe ludzi chorych 

winnym czuję się zawalił się świat  

przeminie dzień przeminie noc  

od rano jedno i to samo nauczę się żyć od nowa  

przecież potrafię spytaj mamy 

pamięcią sięgam do lat niewinnej dziecinady  

 jako dziecko kochałem wszystko dookoła  

mamo tato mieszkam w wielkim mieście  

 dokąd nogi mnie wiodą drogi labiryntem  

nie jestem samodzielny by zwyciężyć  

jesień przygnębia ból głowy nadchodzi o zmroku 

szaro wszędzie zapach deszczu dźwięki co bolą  

szyby w nich kraty oddzielają jestem chory  

jestem niewolnikiem własnych myśli 

 zmęczony życiem w niewoli