Nie ma już bezdechu, modlitwy, szeptu
bajecznie kolorowych baśni, wymyślonych światów,
czerwonej róży ani orła na śniegu.
Nie ma tamtej dziewczyny,
nie ma chłopca.
Kartka po kartce wyrywam chwasty,
wszystko już było?
Zbliżała nas odległość, ogromna
tęsknota za jeszcze,
namiętne pozy, dźwięki migawki,
zadrapania.
Muzyka i taniec, ocieranie bioder,
wybudzona wilgoć zlepiała palce,
światło przybijało cię poniżej podłogi,
drapałaś,
a przecież strzelali na wiwat.
Pamiętasz obraz – konferansjer spada ze sceny,
a jego otwarte oczy są puste.
Rwę scenariusze,
odpalam ostatnią racę. Wychodzę.
Poruszone krzesło podpiera ścianę,
nieobecni stapiają się z tłumem, ktoś krzyczy,
apetyt gaśnie.
A przecież...
A kto mnie czyta nie jest aż tak ważne – czasami muszę się napić, innym razem coś napisać... coraz trudniej rozgarniać rzeczywistość bez znieczulenia.
Jeśli ktoś nas czyta to się powiesi. Może ja pierwsza :-))
A potrafisz pisać bajecznie, potarfisz...