Jakbyś musiała (wiersz)

Jakbyś musiała

Gdybyśmy czerni blaski bieli,

Pozamykali w blaskach oczu,

Żadnym zakrętem z labiryntu,

Nie śmieli rzucić nam samotnie,

Bo są arkady i okręty,

Złotem posiane lekkim duchem,

Tam pośród labiryntu usiądź,

I wspomnij fasad nami wzruszeń,

Złotawym miodem wkręcał zamiast,

W posłudze domu niesromotnie,

Być szczęściem płynąc w swych okrętach,

Nie opuszczając szalup głośnie.

Tam pośród domu ciszy wspomnień,

Odbiciem cichniesz mi jedyna.

Jakbyś musiała wskoczyć we mnie,

Jam jest ten płomień, co nie gaśnie,

Poopuszczany okręt dali,

A jednak ciągle w tobie płynąc,

Nie opuszczałem tak samotnie,

Chyba, że w tobie bym zaginął.

15 luty, 2018

fb: Andrzej Feret

Wiersz z tomiku „Kaligraficznie III – Ptasie Pióro”