zbyt wiele

możesz,

lecz nie musisz wierzyć słowom. nad naszymi głowami co chwila krążą

prywatne monstra pana antoniego. zerwały się z uwięzi nocne wizje.

przerażające nawet pod kontrolą, gdy wzrok spotyka rybie spojrzenie

mętne od goryczy niespokojnie krążącej w krwiobiegu.

kłaniam się szanownemu panu.

co mogę podać? czym mogę służyć?

poza odrobiną prawdziwego słońca z andaluzji nie potrzebuję niczego.

bolą mnie skronie od codziennych popłuczyn po pomyślnej pogodzie.

cierpię na bóle zębów od wiary w moc drzazgi z tego krzyża,

rzemyka do torby tego świętego pielgrzyma,

pętelki od guzika ojca i dyrektora.

w takim razie, to mogę jedynie życzyć zdrowia i udanego dnia.

rozglądając się odruchowo magister od farmacji sięgnie po specyfik

na uspokojenie znienacka skołowanych myśli.

możesz,

ale nie musisz znacząco stukać się w czoło.

na początku było słowo. i na koniec będzie słowo,

kropka i dużo, o wiele za dużo przelanej krwi.