jednoczesność (wiersz)

słowa niewarte powietrza

krajobrazy są złudzeniem

mimo że wierzysz tylko w to

co widzisz

na dnie morza też jest piach

kiedy rozejrzysz się dokoła

ci wszyscy ludzie

są jak opowieść śniegu wczesną wiosną

zamieniają się w szarą strugę

twój wybór

przestaniesz dla nich istnieć

zanim rzeka zabierze wzrok

w tym i każdym kolejnym cyklu

potem ktoś wykrzyczy twoje imię

to pierwotne

zostanie wyłącznie brak uczuć

one są jak woda na młyn

którego nikt nigdy nie zbudował