archipelag (wiersz)

mówisz że krzyk niczego nie zmieni

wszystkie wyspy słuchają

oprawione w brzegi jak kości w ciało

przeprosiny przyjęte

słowami tak cudzymi

jakby wieży babel nigdy nie było

poza sensem jest jeszcze

brzmienie wyrwane z trzewi

wiosła przebiją taflę

nadpiszą drogę pomiędzy

jednym a drugim oddechem

trzeba płynąć

oddać winogrona syrenom  

niech śpiewają

krzyk zagłuszy każdy zew

obcość jak dupa

pozwala żyć