Literatura

wiecznie nie odrabiana lekcje. (wiersz)

Sercem Ku Wiośnie

co ucieka, a ci się staje,

przenika w mi, tym poddaje się

opieka, przesuwana rzucanym narzekaniem

co rzeka wysycha mi, z przelitowania obraniem,

i nosi się w wyschniętym a kasku w bramie U;

z zieleni i jaśniej co w pysku i piasku gaśnie |.,|-|'

przemawia w śliw zasuszanie.

Dzbanów i metalicznych skąpców w owocowanie;

 

i zaspakaja w spektakularnym ryju | ,

co spęka się od żarliwości wydm w pomyju

szybkim i sypkim sturlaniem

 

i nim się wstanie,

woła; nim podoła | .

 

Dawid "Dejf" Motyka


Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta?   Zarejestruj się
przysłano: 8 maja 2021 (historia)

Inne teksty autora

skrzydlate trzepoczą
Sercem Ku Wiośnie
zabierz mnie stąd
Sercem Ku Wiośnie
Mój
Sercem Ku Wiośnie
ciągle otulona, nie wzgardzona
Sercem Ku Wiośnie
niczym jeden rok
Sercem Ku Wiośnie
zaświecony świat
Sercem Ku Wiośnie
Miłość
Sercem Ku Wiośnie
więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca