A więc wojna... (wiersz)

zostałem znów sam

panicznie przedzieram się pośród tłumu

w (Ka)bólu

chcę uciec

nie mam dokąd

najgorsze potworności przychodzą z wnętrza

najgorsze potworności przychodzą od innych

tych obcych

tych najbliższych

tych z okienka messengera

tych co ponoć - najbliżsi

i nie straszne mi to że świat się wali

że ocieplenie

pandemia i terror

kiedy o wiele gorsza wojna

dudni po synapsach

zrzucam atomowe bomby substancji psychoaktywnych
także tych zakazanych w konwencji genewskiej

ale to na nic

jak grzyby po deszczu wyrastają pomniki

przegranych bitew

straconych relacji

zakłamanych czułości

i wiekuistych milczeń

a jeszcze rok temu łapałem
spadające z drzewa mirabelki

w rozwarte ramiona parasola

i nic nie zapowiadało

że stanę się pancernym statkiem

na niespokojnym morzu

własnej bezsilności

(2021)