Hiob

Patrzysz na mnie,

Choć nasz wzrok

Ani razu się nie przeciął.

Nie urodzą się tu żadne słowa,

Bo i niby dlaczego?

Wszystko powinno być

Na swoim miejscu, przecież.

Synowie i córki,

Odchodzą bez pytania

W ten proch drogi,

Który trzyma moje kostki.