taki sobie trzywiersz
I
gdy nieszczęście nam doskwiera nie na żarty
i cholera kąsa zżera dobre ego
nie bądź wariat i bądź mądry nie pisz wierszy
może czasem skrobnij ale nie przesadzaj
czasem wiersz nie napisany doprowadza
do ruiny ściska kartka też za gardło
kiedy biała pozostała i przygnębia
coś podszywa się nocami i pożera
dobrą radość nęka durna i odpycha
nie wypełnia się słowami jakby wena
uleciała w korowodzie oczekiwań
gryząc marną pustką jak psi grosz jak psia mać
II
trudno darmo na margines w skutek tego
że początek nie jest słowem ostatecznym
powychodzić w związku z tym nie da rady hm
krótko mówiąc w temat grząski szlag odcierpieć
jeszcze rzucić siebie do tej samej rzeki
wtedy niemożliwym będzie sytuacja
ja się rzucam rzeka płynie czekam końca
bo to mylne jest działanie niedorzeczne
więc nie śpieszmy się dwa razy nurzać w rzece
i próbować w rzece przetrwać płynąc z nurtem
bo pod mostem lub za mostem wirów wiele
nikt nie rzuci wirom koła ratunkowe
III
bliski koniec nie oznacza że to wszystko
chwila końca bywa nieraz nieroztropna
szary półmrok może wtedy kogoś zdybie
uderz w kontakt niech zapali się żarówka
potem strząśnij z siebie półmrok może popiół
szara radość przejdzie w żarówkowe ciepło
zapal świece porozrzucaj wór popiołu
a brak światła rzuć na schyłek dnia i przeklnij
iść na dno lecz raczej szukać światła świecy
i ćmą szare skrzydła ciepłem na finiszu
złożyć w cztery deski mruczeć jak kot szpetny
w cieple bywać chwilą chwilami znów chwilą
Andrzej Feret
