igrzyska kończą świat (wiersz)

zgasł olimpijski ogień

to zły znak to zły omen

płonie nienawiść do brata

płoną serca krwawi ziemia

ściskają w dłoniach ciężki metal

rzucają trotylem ołowiem

szum szarańczy nad miastem

niewinni promienni bracia

wybaczam im wybaczam sobie

zapłata i łaska w woli bożej

nasiąkam słowami nasiąkam

współczuciem nad grobem

wykopany dla siebie

nie będzie dobrze

nie będzie normalnie

po igrzyskach bitwa

po bitwie opada kurz

po wojnie pokój teraz giną ludzie

kiedy giną tchórze ginie normalność

ktoś ma kompleksy

chory z nienawiści

do własnego ja

igrzyska kończą nas

świat

okruszyną chleba w dłoni dziecka