Kawa

Jak najsłodszy syrop klonowy, z czarnej otchłani wyłania się z ciemności i nie ustępuje.

Jest jak eliksir, co tylko na krótką chwilę działa,

A potem przemija,

Wygasa i całkiem zanika.

Jak ten paw co z dumą swe ogony prezentuje,

Takie piękne,

Kolorowe,

Jak cukier co bielą srebrzystą się mieni.

Wystarczy tylko kropla, zimnego mleka i już,

Brązowym odcieniem się mieni, jak te liście na trawie w dywanie jesieni.

Lecz w samym środku wciąż gorzka i tęga jak bicz,

Co niewolników wciąż katuje i nie przestaje.

Pod koniec tylko sam pet zostaje,

Co kolor ma czarny jak ziemia co po burzy jest mokra.

I koniec.

I basta.

Nie ma już więcej.

Skończyła się manna, co z nieba bram na chwilę spadła,

A potem już tylko smutna gorycz na dnie piekieł została,

Jak ten gorzki smak co w ustach już tylko pozostał,

A ten słodki i miły w pamięci już został.

Ann

Ann