sztalugi (wiersz)
Kazimierz Migas
a, gdy w pokoju rozstawiasz rano sztalugi
i na podłodze jej cień położy się długi
niedokończony portret pani w czerwieni
zawiśnie pośrodku drewnianej ramy
głową potrząśniesz układając włosy rozczochrane
uroczo spojrzysz w moją stronę i
uwodzącym gestem... pędzel w farbie
zamoczysz
O Boże! - pomyślę
Tylko nie pobrudź mojej
koszuli !!!
autor65
przysłano:
19 maja 2022
(historia)
przysłał
Kazimierz Migas –
19 maja 2022, 07:39
Zaloguj się Nie masz konta? Zarejestruj się