WODOSPADY (wiersz)

Świat zwraca się do ciebie

w ciągłej przemowie

bez słów.

W przemykaniu szelestów,

gdy uchyla skryte drzwi,

wygląda przez szczeliny.

I jego codzienna twarz

ciekawa w zmarszczkach czasu

patrzy na twój dorobek.

Ale dla ciebie liczy się język komplikacji,

który spada w ryku

wodospadów bez wytchnienia.

Tłucze się w zdaniach.

Grzęźnie w opuszczonej głowie.

Dzwoni

o kruche naczynia

wypełniając je pustką.