Piękna miłość (wiersz)

Wyznaję Ci miłość pieśnią swojej duszy,

rozbrzmiewa w zmysłowym drżeniu ciała.

Pragnę być blisko Ciebie w życia podróży,

bez ciepła twej dłoni, jakbym nie istniała.

Kiedykolwiek zechcesz, to będę przy Tobie,

z oddaniem spełniając Twoje pragnienia.

Gdyż piękną miłość teraz noszę w sobie,

taką, która dogłębnie wszystko zmienia.

Nic jej już nie zabije, ani też nie ostudzi.

Zapuściła w mym wnętrzu głębokie korzenie.

Będzie w sercu zawsze, czasem pomarudzi,

gdyż taką cechę ma ziemskie stworzenie.

Nie zapyta też nigdy, co ja tutaj robię?

Podejmować będzie trudne wyzwania.

Czasem zapyta, jak mogę pomóc Tobie?

Fantazją spotęguje - rozkosz pożądania.

Cierpliwa, pełna tolerancji i zrozumienia,

nie odkłada na później aktu przebaczenia.

Potrafi słuchać zwierzeń bliskiego człowieka

i zawsze ze spokojem na jego powrót czeka.

Czy tak właśnie objawia się miłość prawdziwa?

czy to jest o niej, tylko moje wyobrażenie.

A może jest zmienna, czasami też zdradliwa,

a cała reszta, nieosiągalnym jest pragnieniem?

O miłości prawdziwej często marzymy na tej planecie,

lecz w wydaniu ludzkim, takiej raczej nie znajdziecie!

Kochajcie więc swoich bliskich najmocniej jak potraficie,

dzięki silnej miłości, głębszego sensu nabierze życie.