Pod górą gruzu (wiersz)

Ziemia się kręci

kanapa wiru nie łapie

w oddali

horyzont błękit podzieli

drzewo pąkami wystrzeli

niedziela przynosi nadzieję.

Przyszła

spadła mroczna zamiana

rusza się rusza - gromada gruzu 

i zagon unosi na polu

przy brzegu rzeki woda przemyje

kroki bez panu kąpieli.

Skopany 

zbity

torturą szarpany

nie było czasu -  na bliskość 

bez pożegnania

i święty  z posługą nie zdążył

duch został i krąży.

Tu -  człowiek i człowiek

tylko ten drugi - z nicią zerwaną

stoczył się

stoczył

daleko

głęboko

za nisko....