Pan i pani (wiersz)

Światy dwa

i samo życie.

Pan

w obłokach  - coś  tam -  gdyba

eter niesie

gdzie - te  -  dzieci....

Pani

już na ziemi

dźwiga worek cały  troską tkany 

szkoła  buty chleb i święta

trzeba  

bieg do przodu i pod ścianę 

siły brak.

Ktoś zapomniał... 

a  ktoś - musi  trzymać łańcuch cały

choć w drabinie sęk już drży.

Oj tam - takie dyrdymały.

Kiedyś

kiedyś - lato wróci

może - jesień złoty liść podrzuci

czekaj

czekaj

jeszcze 

trzeba  -  śmigaj matko....