wygnańcy (wiersz)

w dłoni z ziarnem z rajskiego ogrodu 

tyle człowiekowi pozostało po wygnaniu 

nieposłuszni odkrywczy zbłądzili oszukani 

ocaleni cudem z potopu potomkowie Noego 

dziękuję Stwórcy za życie za wolność 

za to ziarno co w dłoni wyda owoc 

chleb smaruję masłem popijam mlekiem 

wszystko dookoła niszczeje jak moja dusza 

szukam odpowiedzi świat się podzielił 

zatykam uszy nikogo nie słucham 

nie ani jednego sprawiedliwego 

spowiadam się proszę wysłuchaj 

nie mam sił by biec powstaję 

ściskam w głowie kilka myśli 

dłonie są czyste niesplamione krwią 

my wygnańcy my tułacze podróżnicy 

my sól ziemi umieramy i bogacze 

konamy między swymi biedacy 

szczury Ziemi pchły na sierści 

psy skomlący wilki wyjące 

spłoszone sarny jelenie rogacze