zlot rodzinny (wiersz)

chciałabym wymazać siebie z tła
czarnobiałych manekinów gdzie bóg
na naszych oczach kołysał dziecko

uciekłam 
myślami w pytania dlaczego kołyska 
ma wieko a od kadzidła duszno 
jedna babcia mdlejąc pomogła mi 
złapać powietrza na chwilę wyszyliśmy       

księdza pocieszenia trzęsły piekło 
na policzkach płynęło niektórzy próbowali 
w gardle dusić a spadające spod okularów 
przykrywali podeszwą bo to chyba wstyd

poczułam             
ostatni spacer dzieciny
jakby to mnie w dole żywą zasypywali

jeszcze stypa

na szczęście 
mnie nie zaproszą