W ciszy rosło... (wiersz)

Czemu byłaś taka cicha

skromna

o - tak...

zjadła mnie potęga - cała masa

pustej racji

wielka siła dominacji

tej i tamtej  -  na rozdrożu.

Dużo było nas w szeregu

zatrzymanych równo w biegu

tylko

słuchaj - stój i proś

    - czas przemielił złoty kłos

tam

na dworze i za płotem i na polu

zimny chów ścielił pokotem.

Dusza krucha

ciężko znosi gorzkie ciosy

nie wybielisz w sercu plamy

wszędzie

białe 

     -  coś nie tak  i ciszę mamy

        rosło 

        długo...

dziś już wiemy 

jak ważny  -  jest ten Ktoś

i ciepło  bliskie 

i przytulamy...