chwila (wiersz)

otacza ciało mrok ziemię 

płonie płomień 

życiodajny deszcz spływa po skroni 

pieści zmysły 

karmię się nią 

stawia czoła depresja

burza nadciąga 

piękna  kropla szczerych łez 

 panna młoda przed ołtarzem 

pragniesz unieść w błękit nieba 

palcem dotykać piankowych chmur 

spójrz Kety

zabiorę cię 

przeżyć z tobą choć jeden dzień