drzewa same nagle nie przestają biec (wiersz)

drzewa same nagle nie przestają biec 

za to strzała w sekundzie 

przemierza leśny teren 

nie potrzeba cierpliwości 

by usłyszeć co trzeba 

i przy tym nie skończyć 

ze spokojnym rozrzucaniem liści 

myśli też mocniej wirują 

pogrążone jak wiatr 

w niżu podrzucane niczym 

zwykły papier tylko 

wtedy wiersze dają się układać 

na półkach regału 

reguły są jasne 

drzewa nie kończą 

jak ludzie 

obca im chciwość i posiadanie 

sensem istnienia 

w cieniu któregoś odpocznę 

herbatę zrobię z igieł sosny