Piękna miłość (wiersz)

Wyznaję Ci miłość pieśnią swojej duszy,

rozbrzmiewa w zmysłowym drżeniu ciała.

Pragnę być blisko Ciebie w życia podróży,

bez ciepła twej dłoni, jakbym nie istniała.

Kiedykolwiek zechcesz, to będę przy Tobie,

z oddaniem spełniając Twoje pragnienia.

Gdyż piękną miłość teraz noszę w sobie,

taką, która dogłębnie wszystko zmienia.

Nic jej już nie zabije, ani też nie ostudzi.

Zapuściła bowiem głębokie korzenie.

Będzie w sercu zawsze, czasem pomarudzi,

gdyż taką cechę ma ziemskie stworzenie.

Nie zapyta też nigdy, co ja tutaj robię?

Podejmować będzie trudne wyzwania.

Czasem zapyta, jak mogę pomóc Tobie?

I swą fantazją spotęguje moc pożądania.

Zawsze jest cierpliwa i pełna zrozumienia,

nie odkłada na później aktu przebaczenia.

Potrafi słuchać zwierzeń bliskiego człowieka

i zawsze ze spokojem na jego powrót czeka.

Czy taka właśnie jest miłość prawdziwa?

czy to jest tylko o niej moje wyobrażenie.

A może jest zmienna, czasami zdradliwa,

a reszta nieosiągalnym jest pragnieniem?

O miłości prawdziwej marzymy na tej planecie,

w wydaniu ludzkim, takiej chyba nie znajdziecie.

Kochajcie więc bliskich, tak mocno jak potraficie,

dzięki jej sile, głębszego sensu nabierze życie.