Literatura

Opieka... (wiersz)

Jakub Romanowski

Ciemność tuż nad miastem, morzem się rozciąga
Sen spowija oczy, tuli błogim szeptem
Chwila jakby ciszą, izbę wnet nasiąka
Smętnie trwając tak, kołysze izbę dreszczem


Słońce raptem wstało. Podniosło się zza chmur
Ów którymi we śnie bez celu wędrowała
Oczy swe zaspane, przetarła jak na wiór
W dłoniach jakże znów, umysł ułożyła


Podświadomość zwykle, płata dziwne figle
Lecz tymczasem czaszkę, jakby cicho zżera
Głowa raptem boli, mózg już tonie we mgle
Pojawia się i obraz, oblany głosem echa


Twarzą do poduszki, znowu się ukryła
Ukryła swoje smutki, żale i życie
By nie mógł nikt ich zryć, dobrze to obryła
Cierpień sępy wy, bezczelnie coś krążycie

 
 

 


słaby 1 głos
Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta?   Zarejestruj się
przysłano: 15 marca 2023 (historia)

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca