Ludzie i miejsca (wiersz)

Oglądam się za siebie, wypisane twarze patrzą

w wymownym milczeniu, pozwól odejść umarłym.

Chcę jeszcze ten jeden raz objąć uśpione łany zbóż

kołyszące się w twoich opowieściach o Beskidach,

lipcowe słońce spływa po czole i skroniach, ośmiela

krople, ciche ślady na wygładzonych kamieniach.

Wyrzucone przez strumień zatrzymują nasze stopy.

Biegły tak symetrycznie, różnił je czas, twój się dokonał.

Odchodzę bardzo powoli.