Nieoficjalny list o Bogu (wiersz)

Zniewalająco skostniałe kreacje wcielonego

słowa zatrzaskują się w tradycji, z braku

przestrzeni tracą lekkość.

Na ziemi ogłuszone nadmiarem, rozdziobane

przez ptaki marnieją gdzieś między cierniami.

Spierzchnięte usta modlą się o ciszę,

nie tłumaczą dobra odwieczną obecnością,

a upadków wypowiedzeniem boskiej woli.

Jesteś inny, nie przywłaszczasz sukcesów

na przekór prawdziwym i fałszywym prorokom,

ubłoconym myjesz stopy bez wznoszenia

głowy i mydlenia oczu, że poświęcenie

siebie to przepustka do wieczności,

nie poznam raju,

dopóki (roz)puszcza(m) się w piekle.