W kotle uczuć,
Upadający anioł,
Moich emocji.
Poukładałem,
Pokochałem anioła,
Który upadał.
Teraz muszę żyć,
Podałem mu swoją dłoń,
Nie pozwolę spaść.
Wciągnięty na ląd,
Nie musi się już nigdy,
Bać tej przepaści.
A w słabości,
Rozwinie piękne skrzydła,
W nich mnie skryje.
A pewnego dnia,
Upadły anioł i ja,
Razem znikniemy.
Nie będzie bólu,
Naszą spuścizną będzie,
Bukiet czarnych piór.
*Quis implebit vacuum post mortem nostram...
*Który wypełni pustkę po naszej śmierci...
