od kołatki do kołatki... (wiersz)

Co się dzieje w ludzkiej  duszy

kto przemieszał białka w genach

tyle zła już było - wróci 

stary czort znów kręci brzemię.

Życie ludzkie z hukiem leci

i już nic nie znaczy

drugi zawsze mały gorszy

pętak szarak i do śmieci...

pomyśl - stój zatrzymaj tropy.

Czym nakarmisz wiek dziecięcy

ile słodu tam się zmieści

przecież pozna tylko harde

to zostanie  -  jak dług wieczny.

Dawniej zima dół i chłody 

wielka wieża w oknie kraty

dzisiaj nowa gra  -  króluje

strzelaj strzelaj bij i padnij

takie  ziarno  - pędy puści  

wichrem gięte  i niepojęte 

dzwoni

od kołatki do kołatki...

progi ścieli...