letni śnieg (wiersz)

Niedzielne południe w słonecznym mieście.

Jeszcze nie lato, wiosna zaledwie,

lecz ulice pełne jasności, co goni

skryty w człowieku jeszcze cień zimowy.

Długi i przekraczający granice.

Pamiętam tamte zasnute rejony,

przykryte śniegiem, którego nie było,

który pozostał w zimowej pamięci

dnia powszedniego, długiego miesiącem

za miesiącem, jakby nieskończonego.

Śniegiem odbitym i na fotografii

trzymanym w rodzinnym albumie pośród świec

rozpalonych w momencie tęsknoty.

Oraz ten wiosenny jeszcze nie letni śnieg

obudzony, na miejskiej ulicy jest

słoneczną bramą do mego Poznania,

którego głęboko w sobie pamiętam

z ludźmi chwil wartymi

zapamiętania.