jesien (wiersz)

astronomiczna jesień zapukała do drzwi

weszła bez pytania 

rozsypując tęczowe liście

a wiatrem wilgotnym smugała ściany

chciałam na próżno za drzwi wyprosić

katarem i kaszlem sypnęła po oczach

bez słowa usiadła w rogu jak nimfa

zrobiłam herbatę z cytryną i miodem

dla siebie bo ta odmówiła 

jakby zachowała resztki kultury 

gdzieś w kieszeni pod kałużą deszczu

odchodząc zapomniała kasztanów i jarzębiny

trudno przywłaszczę i zrobię z nich wianek dla siebie

a z liści uplotę sukienkę

mieniącą się jak konfetti

rzucone w otchłań z radością 

Klaudia Gasztold