UL (wiersz)

i znów wypłynęła na tamten brzeg

gdzie źródło jej tęczy

t a m

gdzie kiedyś

tańczące pszczoły

lepiły z nią wspólnie

złote plastry miodu

zostawiła gaj

na dłuższą chwilę

stworzyła swój prywatny 

na innej polanie

t u

gdzie miało bić spokojniej

a miód jej pasieki

nadal w biało-czerwoną kratę

ZAWSZE budzić będzie

jej serce

wypływa na ów brzeg często

by upewnić się

czy wszystko t a m w porządku

i tylko ona wie dlaczego

tak potrzebuje tego

dla niej TO konieczność