Niedobitki (wiersz)

W czasie spływu dorzeczem tekstów źródłowych,

meandrami zlewiska miejscowych sentencji,

poznałem ludzi z nieodszumowanej krwi,

i kości rzuconych na próbę ugody z życiem,

pełnego win rózgą pisanych na szarej wodzie

i papierówkach z przetwórstwa porównań.

I życie, najbardziej zażąrte skubania podnoszonej

z gruntu kotwicy, na przetartych łzach.

Pozostawione do ogarnięcia z resztkami po sobie,

pośród pozostałego szmelcu.

Czasem, już tylko z wygody i intymności sąsiednich pokoi

podbieramy istnieniu iluzje zdobyczy.