wśród traw (wiersz)

Bo wszystko wokół, cała natura

ludzka, nieludzka, jej przestrzenny wzór,

w którym toczą się koła i głazy,

gdzie rodzi się prąd, gdzie ciągle spada

budując rzeki, przejmując cele

i zasłaniając, krzywiąc horyzont,

gdy jego linię w tym samym czasie

rysuje węglem blady artysta

z duszą z kamienia oraz trybikiem.

I z przekręconym zegarem, który

się śpieszy, bowiem ma do zrobienia

wiele, zarazem

zupełnie już nic.

I ja w tym wszystkim, który dostrzegam

koniuszki płowych traw, co na wietrze

polami szumią i pachną wiosną

w słońcu wysokie. Widzę je takie.

I myślę sobie, że świat się zmienia

z przodu, lecz z tyłu, gdzieś za plecami.

W koniuszkach spojrzeń widoczny jak cień.