zima (wiersz)

śnieg kurczowo trzyma się ziemi

jak dziecko długo niewidzianej matki

delikatny mróz odział białym szalem drzewa

a niczego nieświadome słońce

spod cienkiej tafli chmur się budzi

to wszystko zarejestrowało czujne oko 

kobiety w czarnym płaszczu

która szła obojętnie leśną ścieżką

do tylko sobie znanego celu

a ja bezustannie pukam do szklanych bram

ponownie śnił mi się pociąg

puste czterdzieści cztery wagony 

drewniane tory pośrodku lasu

i ja w czarnym płaszczu 

idąca w tylko sobie znanym kierunku

Klaudia Gasztold