znajoma (wiersz)

co gdyby się zdecydowała

spojrzeć mi w oczy

porozmawiać bez wstydu tak zwyczajnie

niekoniecznie telefonicznie

i niekoniecznie poetyckim nazewnictwem

o jakże przez nas kochanej poezji

nadal bym istniała

dalej by istniała

w swoim aniołkowie

nie było nam dane porozmawiać

przez niedopowiedzenia i niechęć

rzecze się trudno i płynie się dalej

nurtem rzeki co huśta łódki

wiadomo jakie

przez kogo strugane z kory

podnoszę wzrok

i widzę zachód ciężkiego słońca

dłonie składam na wilgotnym piasku

zostawiając po sobie ślad

nieodpartego jestectwa

a gdybym się zdecydowała? 

i była taką jaką mnie sen wyuzdał nocą?

gdzie wtedy byśmy popijali gorącą herbatę? 

Klaudia Gasztold