OGIEŃ (wiersz)

ciemna dolina cieniem kładzie słowa wydarte z zeszytu

kratki małe niedowidzę dnia ni nocy

uciekłaś z mojej głowy

pustkę w dłoni chowam w kieszeni

niech da odpocząć

śnię o dniach wypełnionych obietnicami

jak dzban świeżą wodą

potoki kaskady wolno płynie życie

nigdy nie kończy się zawsze rozpoczyna

po pożodze kwitną trawy zielone

słabe jesienią bladną żółcią się mienią

iskra wskrzesi ogień namiętny

płonie życie. nowe zrodzone świtem z marzeń

rozpuszczasz włosy na tarasie

ciepło szlafroka papieros odpalony nie gaśnie

tli się myśl jak knot zanurzony w

lampie pełnej nafty pełny wspomnień

odchodzę na dłużej

z miłości do ludzi i marności człowieka

pragnienia ugasiłem wódką z tonikiem