Dedykowany V.
Kiedy wracasz zmęczona
Czując bezsilność
I łzy napływają do oczu
Zetrę je wszystkie
Jestem opoką na trudne czasy
Gdy przyjaciół nie da się znaleźć
Jak most nad rzeką zmartwień
Widzę jasną ścieżkę
Masz dość oszołomów
Zbita w szalonym tłumie
Gdy dotyka cierń
A wieczór zapada bez nadziei
Przyniosę ukojenie
Wezmę twoje brzemię
Gdzie panuje ciemność
A ból podsuwa zwątpienie
Jak most nad rzeką zmartwień
Widzę jasną ścieżkę
Jesteśmy sami na gwiaździstej Drodze Mlecznej
Płynie czas, aby rozbłysnąć
I marzenie zmieni się w rzeczywistość
