Rozmowa telefoniczna (wiersz)

Ja mogę wszystko
słońce łańcuchem związać
stworzę dzienne ciemności
mogę być przywódcą
swojej przyzwoitości.

Mnie jest wolno proszę pana
założyć but z lewej
na prawą nogę z samego rana.

Jedno oko zasłonię
skrócę pole widzenia
jeśli będzie trzeba
zawiążę język w kokardę
otruję zmyślenia.

Pan wybaczy
że się rozegzaltowałem
nie mogę dłużej rozmawiać
kontrahent puka do drzwi.

Śliczna pani w sukience
z obłoków i mgły.