Zbawienny deszcz (wiersz)

Sonet

Suszą zgnębione leśnych drzew arkady 

rozdarła ostra błyskawicy strzała,

jakby się boska złość wyładowała;

z lękiem śledziłam ciemnych chmur gromady. 

Wnet otworzyły się niebios podwoje 

niosąc wytchnienie dla całej przyrody,

życiem pulsuje każda kropla wody

z hojności bowiem słyną boskie zdroje.

Nadziei promień musnął serce moje,

rozproszył nieco wątpliwości zwoje

w obłokach wypatrzyłam tęczę. 

W soczystą zieleń przyrodę spowiły,

jak w nową suknię urodziwe dziewczę.

Radości ducha światu użyczyły.