Poeta umarł (wiersz)

na szafce obok stała wczorajsza kawa

za oknem kołysały się czereśnie

pełna słońca czerwień 

i złote gwiazdy w czerni

jedna za drugą 

złoty anioł

ze świateł motoru pierze

na drugim planie przejeżdżał intercity

przecinał krajobraz rzepakowych pól

kreślił mapy potoków wygięte w pół konary 

rozciągnięty las zieleń kreski

opadający dźwięk przez uchylone okno

mowa niemowy

piosenka w zamkniętej łazience 

rozrzucona pościel 

śpieszył się do wyjścia 

tak umarł poeta

pewnego popołudnia