Pamięć ejdetyczna (wiersz)

Ciepły powiew nadleciał od mokradeł i pól

dzień staje się duszny i wilgotny

podkasane mgły ukazują dolinę gehenny

wstydliwy teatr planety.

Miasto przegląda się w odbiciach wystaw

niczym kobieta patrząca w lustro

płatek kwiatu opada jak zsunięta suknia

łapię za nogi uciekające wczoraj.

Na portalu kamienicy w blasku słońca

kariatydy ukazują piersi

chcą wyjść z kamienia

do naturalnego miejsca (piękna)

[Takie chwile chcę zatrzymać w zastygłej żelatynie]

Dryfuję.

Nie ma powrotu do poprzedniego życia

mojej łąki

dzikich kwiatów

drzew i pszczół

tych wszystkich rzeczy razem

pani złocista od snów

prostuje linię plastyczną i horyzont

[Ten moment chcę uwieńczyć pod błyszczącym werniksem]

Z klepsydry opadł wszystek piasek

nie ma kto odwrócić

srebrne konie pogubiły podkowy

a Hefajstos umarł

ostatni sens przeprawy na drugą stronę.

Na pożółkłej fotografii w albumie

ona i on

drzewo genealogiczne

biały kwadracik czeka na moją podobiznę.