'poeta nad morzem

Jest jasno,jest morze błękitne
w szumie fal spienione
potwór szalejący w bojowym natchnieniu
pozornie ujarzmiony przez brzegów kaganiec

Spojrzyj w te oczy smutne,zrozpaczone
niejedna tragedia w nich twoja i słońce
i milion języków w bezzębnej przestrzeni
-milczące,milczące,milczące

Usłyszysz szum niezrozumiały
tam gdzie się wszystkie rozpraszają tony
śpiew ptaków,ryb bulgot
i niesłyszalny glona szept

Gdzie zadrga ucho
brak jest ust
gdzie mrugnie oko
widok niemy
w obrazie tajemnym
żyjącej pustyni

Wtem nagle znak
albo brak znaku
popędza myśli
przyspiesza kroku
jakby zapraszał do konwersacji.

Wejdziesz nieśmiało
twe przymknięte oczy
zagarnie boski blask
ciągnący smugę gdzie potężny nurt
pożera mlaskając zdecydowanie

Już głębiej,głębiej staje się
lecz słońce gasi diabła twarz
(chwilowy lament niepotrzebnych stóp)
Tu nie ma dna i dna tutaj nie ma
nie sprawdzisz-uwierzysz
brzegu nie zobaczysz.

Na cóż teraz oczy
dwa próżne szkiełka
to wszystko co od siebie formy oddzielało
więcej nieprzydatne

Bez znaczenia twarz
o rysach Gorgony
co w kamień chciała
poprzemieniać chwile
i skóra,kości
w wodzie rozpuszczone

Tu jesteś wolny od przymusów wszelkich
które zawarte w maskach anatomii

Nie wiesz nic,nie czujesz
(już duszenie przeszło)
Po prostu płyniesz miotany prądami
tak płynie wielu,ach,co za różnica
Ja wiem że byłeś
lecz kiedyś zapomnę
a trup twój blady
zniknie z morza brzegu...