* * *

jej puls zamiera czasami
i staje się oddechem ciszy
otwartą studnią
wnętrzem pustki

uśmiech
wyrzeźbiony na twarzy jak w granicie
mieszka często tylko w kącikach ust

włosy
rozpięte
pomiędzy krańcami małego świata
wyznaczają granicę
dziecinnej egzaltacji

usta
niezdolne są do bycia czymś więcej
niż tylko ślepym pragnieniem

ramiona
obejmują w swym uścisku
dygocącą z zimna samotność

a mimo to jej dusza
to otwarta przestrzeń
żywiąca się solami piękna
i składnikami nadziei

więc istnieje
na przekór wszystkim przeszkodom
które piętrzy przed nią własne ciało
i s t n i e j e
w oczekiwaniu rychłego zmartwychwstania