Słońce

Powoli, z rozwianym włosem,
Nie mącąc ciszy swym głosem,
Obserwujemy przez pryzmat słońce,
Pod fal pierzyną gasnące.

Nie pomaga szkiełko w oku,
Nie ujrzymy prawdziwego widoku.
Nadziei szukając w zachwycie,
Gubimy po drodze swe życie.

Moc, co wzrok przykuwa,
Topiąc ciepło w odmęcie,
Przeklęta jest i nie prawa.

Barwa przechodzi ludzkie pojęcie
Lecz wróci o świcie światła tratwa,
Dając na nowo nam głodnym zajęcie.